ไม่รู้ว่าเหนื่อยไหม กับปีที่ผ่านมา แต่รู้ว่าสาหัสน่าดู
ทั้งสภาพร่างกายทั้งสภาพจิตใจ ประคองชีวิตมาแบบทุลักทุเล
เป็นปีแห่งการตัดสินใจที่ผิดพลาดหลายอย่าง จะนึกเสียใจก็ไม่ทันแล้ว ดันยินดีกับสิ่งที่ทำ
เป็นปีที่ต้องอยู่คนเดียว ต้องหัดอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียวเพียงลำพัง
เป็นปีที่กินอาหารฝีมือแม่นับครั้งได้ คิดถึงแม่มาก แต่คงด้วยความดื้อรั้นและอวดดี จึงต้องเป็นแบบนี้
เป็นปีที่ต้องพบเจอผู้ชายเลวๆ ที่บั่นทอนความรู้สึกไปมากมาย
เป็นปีที่เจอเพื่อนใกล้ตัวแย่ๆ จนอยากจะเอาน้ำตามาล้างความเฮงซวยนี้ออกไปเสียจริง
แต่ ปีนี้ ก็ยังมีดีอยู่มากมาย ในความแย่จนต้องหันหลังชนกำแพง
ฉันเรียนรู้ว่า มีใครอีกมากมายบนโลกนี้ ที่เป็นห่วงฉันอย่างจริงใจ
พวกเขาไม่เคยหวังอะไร จากฉัน พวกเขาไม่ได้พรากอะไรจากฉันไปเลย
พวกเขามีแต่ให้ และดูแลฉันเสมอมา เป็นทุกอย่างในเวลาที่ฉันท้อแท้
แม้่ตัวฉันจะไม่ค่อยยินดีรับนัก ด้วยหัวใจไม่เปิดรับความหวังดีจากใคร
แต่ ด้วยความดีเหล่านั้นจากพวกเขา มันซึมแทรกไปสู่หัวใจฉันเมื่อไหร่ไม่รู้
รอยยิ้ม มิตรภาพต่างวัย ที่พวกเขามีให้ เข้าไปอยู่เต็มความรู้สึก ช่วยปลุกความหวังที่ไม่เคยมี ให้เริ่มมีใบอ่อน รอวันแข็งแรง ตอนนี้เหลือเพียงแค่ ฉันต้องดูแลความหวังนั้นให้เป็นจริง
ขอบคุณพี่ๆสตรีวิทย์ค่ะ
ด้วยการกระทำและพฤติกรรมที่ฉันคอยเรียนรู้ ช่วยสอนให้ฉันรู้ว่า
"โลกยังมีรอยยิ้มให้กับคนแปลกหน้าเสมอ"
ไม่มีอะไรเลวร้ายเท่าความคิดเราเอง สินะ
เป็นปีที่ฉันต้องโตเสียที
อย่างน้อย..ฉันก็รู้ว่า วันนี้ฉันยังมีลมหายใจ ให้มีแรงประคองต่อไปวันๆ
ลาก่อนปีเก่า เจอกันปีใหม่
ฉันจะไม่เป็นคนใหม่ ฉันยังเป็นคนเดิม
แต่ฉันจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากว่า
จะใช้ชีวิตใหม่ๆ ที่พระเจ้ามอบให้
ที่พลังใจของฉันเรียกร้องให้เข้มแข็ง
ตราบใดที่ยังมีโอกาส ได้เรียนรู้ในโลกกว้าง
ตราบนั้นฉันยังไม่หยุดหายใจ ต้องเดินฝ่าไปให้เห็นเส้นทางเพื่อก้าวเดินไปให้ได้...
