ปีกศรัทธาของหัวใจ

กว่าจะหาเหตุผล  กว่าจะรู้  ว่าเพราะอะไร ถึงได้โหดร้ายกับฉันนัก สรรหาคำพูดที่ทิ่มแทงความรู้สึกจนเกือบจะกลายเป็นคนเกลียดกัน

.. ถือว่าเป็นเรื่องดีแล้วกัน อย่างน้อยก็รู้สาเหตุ  แม้ว่าจะไม่มีหนทางที่จะดับต้นตอนั้นได้เลยเพราะมันคงฝังรากลึกจนกลายเป็นความเชื่อไปแล้ว  

ไม่เป็นไรนะ ฉันจะไม่พยายามแก้ตัวแก้ต่างอีกแล้ว   หยิกเล็บเจ็บเนื้อเปล่าๆ  ก็แค่ความเข้าใจผิดที่คิดกันฝ่ายเดียว   ฉันจะไม่ทำร้ายหัวใจของฉันเด็ดขาด  สิ่งที่เศร้าที่สุดและทุกข์ที่สุด คือการได้รู้ความจริงว่า "ความคิด ของเรา  มันผิด!!" ถ้าใครบางคนรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขารับรู้มา  เป็นแค่เรื่องโกหกไม่มีการพิสูจน์แค่วัดจากความน่าเชื่อถือของคนให้เท่านั้น  เขาจะเป็นยังไงนะ.. เขาอาจแค่รู้สึกเฉยๆ อาจจะแย่  หรืออาจจะว่างเปล่าไปเลย  ถ้าเกิดแค่นี้ก็ดีไป  แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ ความระลึกถึงสิ่งที่ผ่านมาอาจฆ่าความภาคภูมิใจกับอดีตที่เคยกระทำ  แล้วผลจะเป็นเช่นไร  

ฉันรู้ดี ความทรนงในศักดิ์ศรีของคนเราสำคัญมากนัก  ถ้าต้องโดนทำลายด้วยการกระทำของตนเอง  อาจจะเป็นสิ่งที่แย่เกินเยียวยา
ฉัน..ถูกกระทำไปแล้ว  แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว    ช่างมันเถอะ  ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว   สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือ ปล่อยไป และ สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือ  เข้าใจเขาให้มากที่สุด พอแล้ว  เขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเราก็ได้   ถ้าเขาไม่ดี เราคงไม่รักเขาหรอก  จริงไหม  เขาคือคนดี  

ไม่มีเรื่องอะไรให้ค้างคาใจแล้ว รู้เหตุและผลแล้ว  คราวนี้ก็มาถึงทีของหัวใจตัวเราเองบ้าง  หนักแน่นเข้มแข็งเข้าไว้ ท่องไว้  และจงเตรียมพร้อมกับมรสุมที่จะเกิดขึ้นทุกขณะ  จงทนมันให้ได้  มันจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว เจ็บไม่นานหรอก  

หลับฝันดีนะจ๊ะ ปีกแห่งศรัทธาที่เข้มแข็งของฉัน  ฉันศรัทธาหัวใจตัวเอง จึงต้องศรัทธาคนที่ฉันรักด้วย  เวลานี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่า โอกาสที่ได้เจอกันอีก โอกาสที่จะมอบสิ่งดีๆให้แก่กัน

ฝันดีจ๊ะที่รัก..ปีกแห่งสายลมของฉัน

น้ำตายังชื้นๆ สุขแค่เสี้ยววิ ในคืนX'Mas

อรุณสวัสดิ์ราตรีที่สับสน   ความสุขปนน้ำตาให้คิดถึง
เผลอลืมตัวท่องไว้ว่าใจคน   มันลึกลับสับสนเกินคาดเดา
สุขเพราะเขาเศร้าเพราะเขายังไม่เข็ด  ทุกข์ไม่สะเด็ดเหลือรอยความเศร้าหมอง
ยังไหวไหมถ้าคิดถึงคนเย็นชา   ถูกเขาด่าเขาชังยังไหวเหรอ

ใกล้จะหยุดหรือยังความคิดถึง   เขาไม่รับ ส่งไม่ถึง พูดคนละภาษา
เจ็บไม่จำพอรึยังทุกข์นานา จะเลิกห่วงหาคนเย็นชาได้รึยัง
คราบน้ำตายังเหลือรอยเตือนสติ ยิ้มแก้มปริไม่ถึงหนึ่งแสนวิ
โลกความจริงพังลงเพียงเสี้ยววิ รอยขยี้ความทรงจำติดก้นดิน

อนิจจาความจริงไม่เสแสร้ง ถูกระแวงมองว่าแสร้งกลับไฉน
ยิ่งตั้งใจยิ่งสบประมาทความเข้าใจ เขาไม่เคยมองเราว่ามีดี
สมใจไหมหัวใจแหลกสลาย วิ่งทำไมตามทำไม โลกสับสน
คุ้มกันไหมกับสิ่งที่เขามอง ความว่างเปล่าสร้างละครซ่อนกลใจ

เจ็บพอรียังพอรึยังตอบใจดังๆ ไร้ประโยชน์มอบจริงใจเขาไม่รู้สึก
ยังจะรักเดินหน้าต่อไหวไหม ถอยมาเถิดถอยออกมาความเสียใจ
อย่าเสียดายอย่าโกรธเขาแค่ใจเรา เขาแค่เหยียบแค่เมินความทรงจำ
เราแค่เก็บมาปัดฝุ่นอย่าสิ้นหวัง ใจของเราใจที่รักเป็นของเรา
ความรู้สึกของเรา ไม่เป็นไร เหลือแค่ไหน ใจรักเขา เก็บรักษาเอง

1วันกับความคิดถึง

พรุ่งนี้เอาไงดีหนอชีวิตเรา คิดถึงเขา อยากไปหาเขา เขาจะอยากให้เราไปหารึเปล่าก็ไม่รู้อีก มันมากเกินงามไปป่าวเนี่ย งานก็เยอะจนล้นมือยังจะมีช่องว่างให้คิดถึงกันได้สิน่า แล้วจะยังไงดีล่ะ ไม่รู้ตอนนี้เขาอยู่ไหน อยู่กับใครก็ไม่รู้ ไม่กล้าถามกลัวคำตอบ คุยกันก็ไม่เห็นว่าเขาจะถามถึงจะพูดถึง

การคิดถึงและอยากเจอ มันทรมานแบบนี้เองเหรอ ไม่น่าเลยนะ เก็บใส่ลิ้นชักไปเหมือนเดิมดีกว่าไหม ๑ปีที่ผ่านแค่คิดถึงก็สุขใจไม่ดิ้นรนไม่ทรมานมากขนาดนี้ ใครจะไปรู้ว่าโชคชะตาจะพาให้เจอกันอีก ควรต้องทำตัวให้ยุ่งมากกว่านี้ เก็บเขาไว้เป็นแค่ความคิดถึงในใจเหมือนเดิมดีกว่า อย่าได้รู้สึกไปมากกว่านี้เลย เรามันไม่มีสิทธิ!