เตรียมตัวกลับบ้าน Bloggang

ร้องไห้ต้อนรับโรคร้ายอยู่5วัน  นานไปไหมเนี่ย
นานไปล่ะ..5วันเยอะไป  เอาเวลาเหล่านั้นมาคิดถึงเธอดีกว่า
เธอที่ฉันรัก  ฉันจะอยู่บนโลกใบเดียวกันกับเธอได้กี่วันนะ??

วันนี้ได้เวลาลุกขึ้นมาหาวิธีอยู่กับมันให้ได้
อยู่กับโรค ที่คนอื่นบอกว่ามันคือโรคร้าย

เป็นคนที่รู้ตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าอีกไม่นานก็ต้องตาย
แต่ไม่เคยคิดว่า  ตัวจะมาสิ้นชื่อเพราะโรคร้ายที่ยอดฮิตเหลือเกิน
เหอๆ  หัวเราะไม่ออก   อึ้ง!!...เหมือนเวรกรรมจริงๆ
คงเป็นวิบากกรรมที่ต้องยอมรับจริงๆ

เมื่อก่อนเคยเฝ้าถามแม่  ว่าทำไมร่างกายหนูเป็นนู้นนี่นั่นมากมาย
หนูได้ทำอะไร ได้ทำบาปตอนเด็กๆไว้รึเปล่า
แม่บอกว่า  หนูไม่เคยทำอะไรเลย
แค่มดแค่ยุงยังไม่ค่อยจะกล้าตบมันเลย
บางที..บางทีคงเป็นสิ่งที่ติดตัวมาจากชาติภพ
ให้เราได้แก้ไขแก้ตัวในชาตินี้..

เมื่อได้ฟัง  หลังจากนั้นไม่พยายามใช้ชีวิตอย่างประมาท
พยายามอยู่อย่างตั้งใจ และทำให้ดีที่สุดวันต่อวัน

แต่แล้วก็ต้องช็อก  อีกรอบเพราะข่าวร้าย
ต้องบอกว่าข่าวร้าย  เพราะไม่ได้เตรียมใจไว้จริงๆ
ชีวิตช่วงนี้เหน็ดเหนื่อยใจกับหลายสิ่งหลายอย่าง
ลืมดูแลตัวเองไปชั่วขณะ  เจอเรื่องร้ายๆ
เจอคำร้ายๆของคนที่เรารักแย๊บใส่ทุกวัน
น็อคเอ้าท์ กำแพงกำลังใจล้มไม่เป็นท่า
ยังไม่ทันได้ตั้งหลักซ่อมแซมกำลังใจ
ก็มาเจอข่าวร้ายที่สุดในรอบปี..

หัวใจ  ความคิด  เริ่มงง  เดินอยู่กับที่
เวลาหมุนกลับมาที่เก่า  เรื่องราวมากมายมากองตรงหน้า
เอาแล้วสิ  ความฝันที่เคยซ่อนอยู่ในมุมสุดท้ายของซอกหลืบ
มันเปิดเผยตัวเอง  บอกว่า..ฉันอยากออกไปจากตรงนี้

ฉันทิ้งความฝัน ไว้นานแค่ไหน
ฉันหยุดค้นหาความหมายมานานเท่าไหร่
แล้วฉันจะทำไงให้หันกลับไปหามันได้

ชีวิตจะมีความหมาย หากเรามองไปที่เป้าาหมาย
แต่ฉันไม่มีความหวัง  และไม่รู้จะสร้างเป้าหมายไปเพื่ออะไร
เพราะชีวิตก็อยู่ได้ไม่นาน  เพื่ออะไร  ยังไม่รู้เลย..

๑๓ สิงหาคม  ๒๕๕๕   ๐๗:๓๕ น.