พรุ่งนี้เอาไงดีหนอชีวิตเรา คิดถึงเขา อยากไปหาเขา เขาจะอยากให้เราไปหารึเปล่าก็ไม่รู้อีก มันมากเกินงามไปป่าวเนี่ย งานก็เยอะจนล้นมือยังจะมีช่องว่างให้คิดถึงกันได้สิน่า แล้วจะยังไงดีล่ะ ไม่รู้ตอนนี้เขาอยู่ไหน อยู่กับใครก็ไม่รู้ ไม่กล้าถามกลัวคำตอบ คุยกันก็ไม่เห็นว่าเขาจะถามถึงจะพูดถึง
การคิดถึงและอยากเจอ มันทรมานแบบนี้เองเหรอ ไม่น่าเลยนะ เก็บใส่ลิ้นชักไปเหมือนเดิมดีกว่าไหม ๑ปีที่ผ่านแค่คิดถึงก็สุขใจไม่ดิ้นรนไม่ทรมานมากขนาดนี้ ใครจะไปรู้ว่าโชคชะตาจะพาให้เจอกันอีก ควรต้องทำตัวให้ยุ่งมากกว่านี้ เก็บเขาไว้เป็นแค่ความคิดถึงในใจเหมือนเดิมดีกว่า อย่าได้รู้สึกไปมากกว่านี้เลย เรามันไม่มีสิทธิ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น