วันพุธที่ 12 กันยายน พ.ศ. 2555

ค่าของน้ำลาย


"ทำไมคุณชอบไปจังนะ สถานที่ที่หดหู่เศร้าใจ
พอไปแล้วก็แบกเรื่องเศร้าของคนอื่นมาเก็บไว้
ไปรับฟังเรื่องคนอื่นมาบั่นทอนจิตใจตัวเอง
ไว้ผมจะพาคุณไปที่อื่นเอง ..."
มีผู้ชายคนหนึ่งมักพูดกับฉันทุกครั้งด้วยประโยคนี้
หลังจากที่ฉันเล่าเรื่องราวของเพื่อนร่วมโลกที่ฉันไปพบเห็นมา

ถ้อยคำนี้ก้องดังในหู ให้เจ็บร้าวสู่ก้นบึ้งหัวใจทุกครั้ง  เพราะสิ่งที่เขาพูด เขายังไม่เคยพาฉันไปเลยสักครั้ง
ไม่เคยมีคำว่า"ว่าง" สำหรับฉัน   ก็แค่ลมปากที่พูดไปตามสคริปต์เท่านั้นเอง

วันนี้ มีผู้ชายอีกคน กำลังจะเอ่ยวาจาในทำนองเดียวกัน
ฉันรีบยกมือห้าม  อย่าพูดออกมา

เพราะฉันยังมีรอยรั่วในใจ ไม่พร้อมจะฟัง ไม่พร้อมจะเชื่อ


กรุณาอย่าพูดประโยคเดียวกันกับคนที่ฉันรัก เคยพูดไว้ ซึ่งเขาไม่เคยทำ ไม่เคยคิดจะทำ
หัวใจของคนรอ  ไม่ใช่รอให้รัก แต่รอเพื่อจะไปทำบุญกับเขาเท่านั้น

วันนี้ใจบอบช้ำ เพราะพบว่า คนที่ฉันรัก เขาพาคนอื่นไป ทั้งที่ปากยังพร่ำบอกว่าไม่ว่าง!!!

ฉันนี่ มีค่า น้อยกว่าหมาที่ไร้เจ้าของจริงๆ...

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น