วันศุกร์ที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2555

รอยหักของชีวิต ต้องยอมรับ



การตรวจครั้ง๔  ที่รพ.ย่านแยกแคราย

ตรวจครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย  สาบานว่าจะไม่ตรวจที่ไหนอีกแล้ว
พอสักทีกับการชี้ชะตาให้ตัวเอง ด้วยคำว่ารักษา หรือ  ไม่รักษา

X–ray คือทางเลือกสุดท้ายที่หมอให้ฉันทำ
เสี่ยงต่อการกระจายของโรค ไม่มีวิธีไหนที่ดีที่สุดของการรักษา

แต่สำหรับฉัน หมอบอกว่าคงต้อง X–rayอีกครั้ง
การเสียค่าใช้จ่ายเอง ดีตรงที่ไม่ต้องเตรียมใจนาน
รู้ผลรวดเร็ว  รอไม่ถึง1ชม. ก็...โลกทั้งใบถล่มตรงหน้า  ความรู้สึกชาวาบไปหมด

เสียงของหมอ แว่วอยู่ในหูฉัน  ผ่านมาตลอดทั้งวัน ฉันยังจำได้ดีทุกประโยค ทุกถ้อยคำ ทุกน้ำเสียง

หมอคิดว่าร่างกายคุณ เลี้ยงโรคนี้มาเกินกว่า 10 ปี
หมอถามฉันว่า  คุณอยู่มาได้อย่างไร???

สภาพปอดฉันยิ่งกว่าฟองน้ำที่โดนเจาะรู   ไม่มีที่ให้ออกซิเจนเข้าไปฝังตัว
แพร่กระจายไปที่ตามกระดูกข้อต่อ และไขสันหลัง  ตอนนี้กำลังคุกคามต่อมน้ำเหลือง

วิธีการรักษา แก่ฉันคือ
ผ่าตัด ไม่ได้  เพราะเป็นทุกจุดของปอด
ทำเคมีบำบัดไม่ได้ เพราะฉันแพ้ภูมิร่างกายตัวเอง  ร่างกายจะต่อต้านยาทุกชนิดที่เคยเข้าสู่ร่างกายแล้ว
ไม่ว่าจะทำคีโม หรือ ฉายรังสี  หมอไม่แนะนำ  
แต่ถ้าไปรพ.อื่น  อาจจะบอกว่าทำได้ เพราะคือทางรอดที่พอจะมองเห็น (รึเปล่า?)
สุดท้าย คือ ไม่พ้นการพึ่งยา ซึ่งไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่
ไม่มีใครบอกได้ ว่าจะเลิกกินยาตอนไหน  แล้วกินแล้วจะหายไหม

หมอขอเจาะไขสันหลังเพื่อตรวจดูว่าจะใช้ยาอะไร ประทังต่อลมหายใจฉัน
แต่..ฉันต้องทำใจ เพราะจะไม่มีการฉีดยาชา เจาะสด!!!
และขอให้ฉันแอดมิดทันที ความดันต่ำมากอาจเกิดภาวะช็อกได้ทุกเมื่อ ในระหว่างการเจาะไขสันหลัง
และหมอขอความร่วมมือให้ตรวจประสาทตา
และให้ทำ CT Scan และ ทำ MRI อีกครั้ง หลังจากตรวจเจาะไขสันหลังเสร็จ

(หูฉันอื้ออึง ไปตั้งแต่ตอนไม่ฉีดยาชาแล้ว  ฉันกลัว!!!)

มีเอกสาร3ใบ พร้อมแผ่นพับเล็กๆ พยาบาลยื่นให้หลังจากที่ฉันคุยกับหมอ กลับมานั่งเก้าอี้ตัวเดิม

ฉันก้มลงอ่าน
จำได้ว่าน้ำตาคลอเบ้า จนแทบมองไม่เห็นตัวหนังสือ

มะเร็งเป็นโรคที่สัมพันธ์กับจิตใจ ร่างกาย และจิตวิญญาณ
การป้องกันเชิงรุกและการคิดในเชิงบวก
จะช่วยให้เราสามารถอยู่รอดจากการทำสงครามกับมะเร็ง...
ความโกรธ การไม่รู้จักให้อภัย และความขมขื่นใจ
จะทำให้ร่างกายเกิดความตึงเครียดและมีสภาวะเป็นกรดเพิ่มขึ้น
ให้เรียนรู้ที่จะมีความรักและจิตวิญญาณแห่งการให้อภัย
เรียนรู้ที่จะผ่อนคลายและมีความสุขกับชีวิต....



วินาทีนี้ ที่คิดถึง คือ  คนที่ฉันรัก

โทรไป เขาไม่รับสาย  จนป่านนี้
แม้กระทั่งตอนนี้กำลังจะหมดราตรีไปอีกหนึ่งคืน เขาก็ยังไม่รับสายและปิดเครื่องไปแล้ว


ฉันอยากได้ยินเสียงเขา
เป็นสิ่งแรกที่อยากทำมากที่สุด ในตอนนี้


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น